| نوع بنا : زيارتي قدمت : قرن ششم آرامگاه اين امامزاده ها در انتهاي روستاي نهاوند تاكستان در 56 كيلومتري جاده قزوين – همدان قرار دارد . اين دو بقعه در نزديكي يكديگر قرار دارند و يك اتاق مستطيل شكل آن دو را به هم متصل ساخته است . طرح بناي هر دو امامزاده مدور است و قطر قسمت پايين آنها كمي از بالاي بنا بيشتر است . اين اختلاف در بناي سمت چپ – امامزاده صالح – نمايان تر از بناي امامزاده سليمان است . هر دو بنا داراي سردابي هستند كه سقف آن هم سطح زمين است و محل اصلي گور امامزاده ها است . راه ورود به سردابهاي مزبور دري كوتاه و تنگ است . سرداب داراي پوشش قوسي شكل است . نور داخل بنا – طبقه دوم – به وسيله نورگيرهايي تا مين مي شود . قطر بناي امامزاده سليمان 5/17 متر و ارتفاع كلي آن در حدود 8 متر است . بناي امامزاده صالح كمي از بناي امامزاده سليمان بزرگ تر است . پايه هاي بناي امامزاده بر روي سنگهاي لاشه گذاشته شده و سپس آجركاري بنا آغاز گرديده است . در جانب شمالي امامزاده دري وجود دارد كه بعدها آن را مسدود ساخته اند ، ولي قوس و محل آن به خوبي نمايان است . نحوه ساختمان گنبد اين بنا نيز شباهت كاملي به بناي قبلي دارد ، با اين فرق كه قسمت بالاي گنبد بلندتر و مخروطي است . با مقايسه اين دو بنا با يكديگر مي توان گفت كه بناي امامزاده صالح داراي قدمت بيشتري نسبت به بناي قبلي است . از وضع نماي خارجي گنبد امامزاده صالح چنين برمي آيد كه گنبد موجود پوشش زيرين گنبدي دو پوسته بوده است و به احتمالي پوشش خارجي گنبد مخروطي شكل بوده است . دو بناي مزبور با توجه به مضع سردابها به آثار قرن ششم شباهت دارند با اين فرق كه نقشه آنها مانند برجهاي قرن هاي چهارم و پنجم شمال ايران ، دايره شكل است . آجركاري اين دو بنا با وجود سادگي از يك شيوه تكامل يافته معماري بهره مند است . | |
| آدرس :در انتهاي روستاي نهاوند تاكستان در 56 كيلومتري جاده قزوين – همدان |
| اين آرامگاه در كوي آخوند خيابان مولوي به فاصله كمي از مدرسه جديد قرار گرفته است . در گذشته بناي اين امامزاده حرمي ساده و صندوقي چوبي داشت و حياط آن جايگاه دفن مردگان بود اما در دوره اخير در حياط آن ايواني بزرگ و در كنار آن اتاقي ديگر ساخته اند . همچنين داخل حرم را آيينه كاري كرده اند و ازاره آن را با كاشي هاي دورنگ زينت داده اند . ساختمان بزرگي نيز در انتهاي شمالي حرم ساخته اند و قسمتي از حياط را ديواركشي كرده اند و حوضي در ميان حياط آن ساخته اند . گنبد بنا آجري است . بناي اين امامزاده دو در دارد و هر دو در در جانب شرقي ان است . بالاي يكي از درهايي كه به مسجد شمال حرم باز مي شوند ، كاشي كاري مختصري وجود دارد كه تاريخ 1314 ه. ق بر روي ان خوانده مي شود . امامزاده سلطان سيد محمد را فرزند امام جعفر صادق (ع) دانسته اند . | |
| آدرس :در كوي آخوند خيابان مولوي به فاصله كمي از مدرسه جديد |
| اين آرامگاه در قريه زرآباد بالا از توابع رودبار الموت قرار گرفته است . بناي امامزاده در نوع خود در ميان امامزاده هاي قزوين ، نمونه است . بناي مزبور عبارت از محوطه چهار گوشي است كه در چهار نماي آن چهار قوس نعل اسبي بر روي ستون هاي آجري تعبيه شده است . دور تا دور بنا در فاصله ستونها به ارتفاع يك متر نرده اي مشبك قرارگرفته است . پوشش بنا از هر طرف اندكي به طرف جلو كشيده شده است . اهالي ، امامزاده را علي اصغر بن موسي كاظم (ع) مي نامند ، اما كتيبه اي حاكي از تاريخ ساخت بنا و نسب و نام امامزاده وجود ندارد . در سالهاي اخير متوليان امامزاده بناي آن را بازسازي كرده اند و قسمتهايي بدان افزوده اند . | |
| آدرس :در قريه زرآباد بالا از توابع رودبار الموت |
| نوع بنا : زيارتي قدمت : صفويه (907-1135 ه ق ) اين آرامگاه كه در ميان آثار ويرانه هاي سنقرآباد قديم قرار گرفته است از خارج ، بنايي مكعب مستطيل شكل است و از دو قسمت ايوان مقابل و حرم اصلي تشكيل يافته است . حرم امامزاده نقشه مربع دارد . پوشش بنا به كمك چهار ترنبه – شبيه آنچه كه در بناهاي دوره ساساني ديده مي شود – انجام گرفته است . در وسط هر يك از ضلع هاي چهارگانه بنا در بالا طاق نماي تو گودي كه حالت نورگير دارد بوجود اورده اند و سپس در بالاي تيزه طاق نماهاي مزبور ترنبه هاي چهارگانه و پس از ان پوشش مخروطي شكل يك پوسته بنا ساخته شده است . اين بنا از نقطه نظر نحوه پوشش ، تخم مرغي شكل و به ويژه از نظر كاربندي هاي چهار گوشه كه شباهت بسيار به بناهاي دوره ساساني دارد ، حائز اهميت است . بناي مزبور به تمامي از آجر ساخته شده است . در برابر در ورودي حرم ايواني قرار دارد كه به دوره هاي پس از بناي امامزاده مربوط است . در لبه ايوان مزبور كه دو پله بالاتر از كف امامزاده قرار دارد يك رشته سنگ قبرهاي مرمر نقش دار جاي گرفته است كه از نظر تراش و زيبايي جالب توجه است . در روي دو سنگ قبر از سنگ قبرهاي محوطه تاريخ ذكر شده است : تاريخ روي يكي از سنگهاي مزبور 922 و ديگري 1145 ه. ق است كه نشان دهنده قدمت محل و امامزاده و قبرستان اطراف آن است . | |
| آدرس :در ميان آثار ويرانه هاي سنقرآباد قديم |
| نوع بنا : زيارتي قدمت : حدود 1333 ه. ق سال اين آرامگاه در بيرون شهر قزوين كنار جاده قزوين – كرج قرار گرفته است . بناي آرامگاه كه نقشه مستطيلي دارد در دو طبقه ساخته شده است و طول آن 15 و عرض آن 60/12 متر است . طبقه زيرين شامل سرداب و آب انبار است كه با آجر و سنگ ساخته شده است و راه ورود به آن پلكاني است كه در جهت جنوبي بنا و زير دو پنجره اتاق هاي طبقه اول قرار دارد . طبقه بالا كه بخش اصلي بنا و آرامگاه است نقشه اي خاص دارد . اتاق چهار گوش آرامگاه در ابعاد 20/4 متر در مركز بنا قرار دارد . در وسط هر يك از ضلع هاي چهارگانه اين اتاق طاق نماهايي با قوس نعل اسبي ايجاد شده است كه طاق نماهاي شمالي و جنوبي به دو ايوان و طاق نماهاي شرقي و غربي به دو راهرو متصل شده اند . در چهار گو شه آرامگاه چهار اتاق قرار دارد كه با قوس گهواره اي پوشيده شده اند . اتاق آرامگاه با طرح چهار فيل پوش و كتيبه اي در بالا اجرا و تزيين شده است . ( كتيبه در حال حاضر فرو ريخته ) بر روي اتاق آرامگاه گنبدي آجري جاي دارد كه روي ان با كاشي هاي رنگي و با طرح هندسي تزيين شده است كه بيشتر آنها نيز فرو ريخته است . سنگ مزار شكسته است ولي بر روي ان تاريخ 1333 ه. ق حك شده است و نام تراشنده آن ( ميرزا عبدالله ) هنوز بر روي ان خوانده مي شود . سنگ قبري متعلق به همسر رئيس المجاهدين كه ( آسيه ) نام داشته در ديوار شمالي اتاق آرامگاه نصب شده است . شخصيت مدفون در اين آرامگاه ميرزا حسن رييس المجاهدين فرزند ميرزا مسعود شيخ الاسلام قزويني است . او از مجاهدان دوره مشروطيت در قزوين است كه در فتح تهران با سپاه آزاديخواهان كه از گيلان حركت كرده بود همكاري داشت و پس از فتح قزوين سران مستبد اين شهر را از ميان برداشت . | |
| آدرس :در بيرون شهر قزوين كنار جاده قزوين – كرج |